smeren totdat je niet meer plakt

20 februari

De eerste twee weken zijn voorbij en het smeren met zonnebrandcrème begint al te irriteren. Wist je dat zonnebrand ontzettend plakt? En als het gaat regenen word ik wit.. Als dan ’s avonds de zon onder is begin ik te smeren met maskita gel in de hoop dat ik niet geprikt wordt. Ik heb nog nooit zoveel gesmeerd.

Alles gaat de goede kant weer op. We schieten op met ons onderzoek en komen echt verder. Claudia is ook aan de beterende hand en ik geniet enorm van het land.

Wat een prachtige kans is dit en ik kan maar niet vaak genoeg zeggen dat ik hier van geniet. Drie maanden de tijd om kennis te maken met dit land, leuke mensen te ontmoeten en mooie dingen gaan zien. Nu iedereen weer top fit is en vitaminen slikt kunnen we er tegen aan en gaan we op en top genieten.

We zijn verhuisd en ohlala wat was ik blij met ons vorige huis. Omdat ons (eigen) huis voor een week verhuurd was wonen we nu voor een week in de straat erachter. Het huis staat niet op palen en we hebben de beneden woning. Nu hebben we echt wel door dat er insecten zijn in Paramaribo. De Surinaamse kikkers zijn gesignaleerd en één heeft zich niet snel laten pakken toen hij in de keukenkastjes zat. De insecten zijn wat minder, maar we hebben nu wel een prachtige tuin.

Een Nederlands echtpaar dat hier boven woont, heeft een prachtige tuin waar wij ook van mogen genieten. Papaja bomen groeien hier als kool uit de grond, ze worden echt groot. Ze zeggen wel dat als je zwanger bent en je een papaja zaadje in de grond stopt. Dat tegen de tijd dat het kindje toe is aan een fruithapje, je de papajas uit de boom kunt plukken. Zo ontzettend snel groeit dat hier. Prachtig om te zien. Ook staat er een bananenboom en heeft de buurvrouw een ananas gepland. Het is heerlijk om in zo’n tuin te genieten van een broodje hagelslag. Ik zorg er wel voor dat ik met mijn voeten omhoog zit want er is hier een rat die veel in deze tuin rond loopt. Ratten vind ik niet echt heel leuk net zo als kikkers. De kikkers springen hier hoog en lopen erg snel, dus moeilijk te vangen.

Vrijdag zijn we naar een feestje van Annie crèche geweest. Deze crèche bestaat 30 jaar en we waren uitgenodigd door mevr. Olf. Zij heeft connecties bij deze crèche. Hier zagen we veel Nederlandse stagiaires en een aantal medewerkers dachten ook dat wij dat ook waren. Wij kwamen gewoon even neuzen en het was heel leuk om te zien. Het deed me heel erg denken aan mijn stage van vorig jaar: allemaal kindjes met een beperking en ik miste opeens wel heel erg het werken. Het is dat ik een onderzoek moet doen voor school. Maar ik kies liever voor een stage. Tot nu toe is het veel type werk en daar hou ik echt niet van. Gelukkig is dit het laatste jaar (als alles mee zit) en dan lekker aan het werk, of reizen.. Ik weet nu al dat ik graag terug wil naar Suriname, ook al ben ik er nu nog. Het lijkt me geweldig om terug te gaan, dingen te herkennen en mooie dingen te zien.

Na het feestje bij de Annie crèche hebben we weer gegeten bij Roopram roti. Carlijn en ik zijn vervolgens naar Stichting Jeugd en Gezin gegaan en we hebben een goed gesprek gehad met mevr. Olf. Zij helpt ons met het onderzoek en dat is erg fijn, want ze doet veel voor ons. Volgende week hebben we de eerste interviews gepland. Mevr. Olf vertelde ons dat we beter geen Roti kunnen eten bij Roopram, het verhaal gaat dat er veel mensen ziek van worden en dat het verwesterd is. En wij maar denken dat we typisch Surinaams bezig waren, niet dus. Toch maar op zoek naar een ander roti gebeuren.

We laten ons nu regelmatig rondrijden met een taxi want daar betaal je hier weinig voor. Brian hebben we genomineerd als beste taxichauffeur en we zijn blij met hem. Vrijdagavond zijn we naar Margarita geweest voor een lekker drankje om te genieten van het weekend. Zaterdagavond zijn we naar zsazsazsu geweest een discotheek. Wat opvallend was dat er wederom ontzettend veel Nederlandse stagiaires zijn. Zaterdagavond heb ik nog geprobeerd om de merengue te dansen. Ik wist al dat ik a ritmisch ben, een man heeft nog geprobeerd om het me te leren. Het ging ook wel even goed, maar ik merk dat ik het niet echt in me heb, helaas. Maar we hebben veel lol gehad.

Niet alleen op het gebied van dansen heb ik wat geleerd, ook op cultureel gebied. Zondag zijn we naar Fort Zeelandia geweest en hebben daar een rondleiding gehad. Fort Zeelandia was een Nederlandse handelsvestiging gebouwd door slaven.Ik vond het interessant om over de geschiedenis van het land te horen. Ook de invloed van de december moorden in 1992, het speelt nog steeds. De zwager van onze gids is overleden tijdens deze moorden en het heeft veel impact gehad. Zelfs nu nog, want ze zijn nog bezig met onderzoek doen naar deze moorden.

Het is echt een bijzonder land en ik zie steeds meer de mooie dingen. Ik denk dat ik er van ga houden. Ik blijf me verbazen hier over mooie en bijzonder bomen. De palmbomen ben ik inmiddels aan gewend geraakt maar ik zie steeds nieuwe bomen, prachtig.

Odi Sjoukje

Liever 3 kakkerlakken op de muur.. dan 3 in mijn bed

15 februari 2011

Aan de ene kant vliegt de tijd, maar aan de andere kant: ik zit hier nog geen twee weken en heb er nog tien weken te gaan in dit bijzondere land. Ik ben gewend aan het huis en de warmte. Ook al denk ik stiekem dat het hier nu gewoon minder warm is dan toen we aan kwamen. Dit om mezelf niet te veel moed in te praten voor als het echt warm gaat worden. Nu hebben we regelmatig subtropische regenbuien die voor een beetje verfrissing zorgen, ook al is het daarna wel klam en niet bepaald fris.De problemen met school zijn opgelost en nu kunnen we eindelijk van start gaan met het onderzoek. We moeten nu echt gaan knallen want het zou toch wel leuk zijn als we het onderzoek gaan halen. Daarvoor zijn we hier immers. Ook al denken veel mensen dat we ‘op vakantie’ zijn. Soms lijkt het ook wel vakantie, maar we doen hier ook serieuze dingen. Echt waar.Zo had ik vanavond nog de ingeving om te werken aan mijn profiel, de ingeving is alleen wel bij een ingeving gebleven. Maar dit is het begin… J

We hebben ECHTE roti gegeten bij Roopram roti restaurant. Het was heerlijk. We kregen een bord met een sausje, aardappel en kip (nog aan het bot) met daarover heen een roti. Het was de bedoeling om het met onze handen op te eten. Nadat ik wat om me heen heb gekeken en had gesignaleerd dat de meeste mensen hun handen niet echt schoon kunnen houden, heb ik me aan het gerecht gewaagd met groot succes. Het was lekker en hier wil ik graag vaker eten.

Zaterdagavond kregen we te horen dat we verder mochten met het onderzoek. Nadat we donderdag met champagne en ijs hadden gevierd dat school niet leuk was, konden we zaterdag echt iets vieren. Ik hou niet echt van regenen en toen het hier zaterdagavond ging hozen was ik niet echt blij. Mijn haar in de krul een leuk pakje aan, maar tja daar blijft weinig van over als we fietsen moeten.Gelukkig hadden we het nummer van een taxi dus hebben we die maar opgebeld. Die vertelde ons doodleuk dat als we hier ’s avonds zo laat gingen fietsen in Paramaribo dat we dood zouden gaan. Dus maar goed dat we hem hebben gebeld. Voor maar 6 SRD (1 euro is 4,45 SRD) bracht hij ons naar de binnenstad. Daar heb ik mijn ogen uit gekeken. De obers daar flirten aan één stuk door en we werden niet echt serieus genomen. Het gros van de mensen was man en volgens mij was het niet helemaal zuiver. Na een paar drankjes zijn we naar huis gegaan want Claudia was niet helemaal fit. Die donderdag zijn we naar de dokter geweest en toen hoorde ze dat ze een blaasontsteking heeft met een beginnende nierbekkenontsteking, niet echt een pretje. Medicijnen krijg je hier trouwens wel erg makkelijk mee. Je betaalt het contant, de zuster haalt uit haar zak een enveloppe met wisselgeld en hupate de boel is geregeld en je betaald hier niet veel voor een antibioticum.

Claudia had zondagnacht toch wel erg veel pijn en is daarom naar het ziekenhuis gegaan. Het ziekenhuis is hier andere koek dan in Nederland. Ik ben niet mee geweest maar als ik de ver halen mag geloven is het te bizar voor woorden. Je koorts+ bloeddruk worden opgemeten in de wandelgangen en de zuster schreeuwt waar de hele zaal bij zit of je soms zwanger kunt zijn. Een dronken man wilde het ziekenhuis uit lopen wat blijkbaar niet mocht, de schuifdeur werd dicht gehouden, man klapt er tegen aan, zakt in elkaar en wordt weg gesleept.. Nou Claudia hoefde er geen nachtje over te slapen, maar daar overblijven voor de nacht zat er echt niet in. De volgende dag is ze naar het lab geweest en nu heeft ze een andere kuur. Hopen dat die beter aan slaat.Heel naar om in het buitenland zoiets mee te maken. Gelukkig weten we nu de goede adressen waar we heen moeten als er iets medisch aan de hand is.

Zondag zijn we naar een evangelische gemeente geweest. Wederom waren we bijna de enige blanken in de kerk. We werden tijdens de groet ook apart welkom geheten als de vier Nederlandse zusters. Helemaal leuk want ze zongen opwekkingsnummer en het tempo lag iets hoger dan in de kerk van vorige week. Het valt me wel op dat Surinamers iets meer woorden gebruiken om iets uit te leggen. Waar een dominee in twee zinnen iets uit de Bijbel uit kan leggen, doen ze het hier in twintig zinnen. Geen wonder dat een dienst dan twee uur een kwartier duurt. De preek was in het Nederlands en in het Sranantongo. Dit zorgt ook voor enige vertraging.We waren al een aantal keren langs deze kerk gefietst en op het bord stond: elke zondag dienst van 10.00-12.15. En ja hoor, ik weet niet hoe ze het zo precies deden maar om 12.15 stonden wij weer buiten. Zondag hebben we het rustig aan gedaan en een lekkere Hollandse fietstocht gemaakt nadat we een ijsje hebben gehaald bij de MAC.

In mijn vorige bericht riep ik om insecten: nou ik heb ze gezien, gevoeld, gepakt en weg gegooid. Ik heb een nieuw talent ontdekt bij mezelf: kakkerlakken verjagen. Er zijn inmiddels al drie kakkerlakken in ons huis gesignaleerd. De laatste was wel erg groot, maar die durfde ik nog net te vangen. Nu mogen ze van mij wel wegblijven. Zo’n beest zal maar in je bed liggen, brr krijg er al de rillingen van als ik er aan denk.

Gisteravond bracht Malti ons een typisch Surinaams drankje: dawet: citroengras, kokosmelk, suiker en maïzena. Het gebaar was super lief, de smaak alleen iets minder. Niet echt iets voor mij. Maar het gebaar was super.

Deze week zijn we al goed bezig voor school. We staan vroeg op om te werken aan ons onderzoek en tussen de middag houden we vaak een pauze om uit te rusten omdat de temperaturen dan wat op lopen. Het voelt zo heerlijk om hier te zijn. Helemaal als ik me bedenk dat ik ook af had kunnen studeren op de GH. Dan had ik in een lokaaltje achter de computer zitten typen. Nu zitten we op de veranda en genieten van het weer en de bijzonder ervaringen.

Nah tek yuh mattie eye fuh see

Daar steek ik mijn hand voor in de brievenbus

Terwijl ik dit schrijf zit Claudia te gillen vanwege de beestjes. We hebben vandaag een aantal tropische regenbuien gehad en het ging tekeer. Als het hier regent, regent het ook goed. De straat is helemaal ondergelopen met water, wat een feest. Een enkeling waagt zich op de fiets, maar het zijn toch vaak de auto’s die het aandurven. Het lijkt Nederland wel…. Na de regenbuien komen er op één of andere manier overal motvlinders en kleine beestje tevoorschijn. Heel gek maar ze vinden het fijn om op je te gaan zitten. Vinden wij iets minder.

Het land, het weer, de mannen, de combé markt, de koude douche en de regenbuien: het went!De eerste week is voorbij gevlogen en ik heb het idee dat we al veel van Paramaribo hebben gezien.Het is een bijzonder land en ik blijf me verbazen over de dingen die ik zie.De echte vuurdoop op de fiets hebben we gehad. We zijn maandag naar de instelling geweest waar we ons onderzoek gaan doen en het leek wel gekkenwerk.Van eenrichtingswegen, rotondes, toeterende mensen, roepende mannen en busjes… het houdt niet op in dit land. Het was even zoeken maar uiteindelijk zijn we op de plaats van bestemming gekomen.Daar aangekomen bleek mevr. Olf er nog niet te zijn omdat onze voicemail niet was over gekomen.

Eindelijk hebben we een goed beeld kunnen krijgen van Stichting Jeugd en Gezin. Het blijkt dat mevr. Olf de enige medewerker is van de Stichting en naar ons idee werkt ze erg hard. Ze vertelt vol passie over haar cliënten. Wij hebben helder gekregen wat we moeten gaan onderzoeken maar school werkt nog niet helemaal mee. Ik heb het idee dat er sprake is van miscommunicatie maar het word onderhand wel erg onduidelijk.

No spang zouden ze hier zeggen. Nou: ik doe m’n best, maar ik maak me toch wat ongerust. Toch wil ik me niet teveel zorgen maken, want ik wil op en top genieten van die drie maanden dat ik hier zit.

Ik had gehoopt nog meer gekke beesten/insecten tegen te komen. Dan kon ik er een spannend verhaal over schrijven in mijn blog. Maar helaas blijft het bij een rat, onze hagedissen: Harry en Henk, mieren en beesten die steken waar sommige mensen grote rode bulten van krijgen. Heel vervelend.

Dus ik moet jullie teleurstellen: geen slangen, grote spinnen of ander ongedierte.

Inmiddels hebben wel al van een aantal echte Surinaamse gerechten mogen proeven: broodvrucht (onze lieve buurvrouw Malti kwam het brengen), bakabana, roti en een stokje met vlees en groenten. Wat het laatste precies was, weten we niet maar het was wel lekker. Van het weekend gaan we proberen om zelf broodvrucht te maken, wie weet hoe goed ik ben in het maken van een Surinaams gerecht.

De sleutel van onze brievenbus is weg!! Wat een ramp zeggen wij… De buurvrouw vraagt zich af waarom we die nodig hebben: ‘jullie krijgen toch geen post?’ Ik ben in de veronderstelling dat ik vast wat krijg dus er moet een oplossing komen voor het halen van de post. Ik ben er achter gekomen dat mijn hand in de brievenbus past. Maaaaar…. Dan moet het niet te warm zijn. Vanwege de warmte is mijn hand blijkbaar iets dikker dan dat als ik het koud heb. Mijn hand kwam inderdaad een beetje vast te zitten: na een beetje harder trekken kwam hij er gelukkig uit. Nu heb ik maar een zak in de brievenbus opgeblazen en dichtgeknoopt zodat mijn hand er niet zo ver meer in hoeft. Wat weer een creativiteit… Dus post: kom maar op J

We doen iets minder spannende dingen omdat we bezig zijn voor school. Het weekend hopen we te benutten met het ondernemen van leuke en misschien wel spannende dingen. Vandaag zijn Claudia en ik op zoek gegaan naar een volleybal maar die zijn niet te vinden in Paramaribo. Op een gegeven moment moesten we onze fietsen ergens kwijt. Komt er een man op me af in de veronderstelling dat hij me wilde helpen. Niet helemaal hij stuurde ons gewoon de verkeerde kant op. Maar die man zei: 'de vries, de vries'. Best eng, want hoe weet hij dat ik de Vries heet? Zo Hollands is mijn achternaam nu toch ook weer niet! Scarry

Nu nog maar even doorzetten en voor school bezig. Gelukkig is het afstuderen iets minder vervelend op de veranda met +/- 25 graden i.p.v. op de GH achter de computer.

Mo syi

Het is Groningen niet

6 februari

Een kakkerlak!! Er is niks lekkerder dan ’s ochtends je bed uit te komen en verwelkomd te worden door een kakkerlak. Geen paniek, met een grote mok en een bierviltje heb ik hem de tuin in gebonjourd. Onze heerlijke tuin, hopelijk beschouwd hij dat voorlopig als zijn leefplek.

Zo had ik die nacht ook al een kleine salamander op het aanrecht. Fijn die insecten.

We hebben fietsen!! Wat een belevenis om te fietsen door Paramaribo, het voelt vrij. Maar het verkeer is nog erg wennen. Ik moet links fietsen en ook na elke bocht weer links uitkomen. Ze kennen hier geen fietspaden en sommige auto’s kunnen akelig dichtbij komen.

Ik dacht dat ik nadat ik Groningen overleefd had, dit ook wel zou kunnen. No way.

Maar het geeft vrijheid en we zijn al naar het centrum van Paramaribo geweest. De Mac Donalds is ook al ontdekt! Gisteren zijn we wezen eten bij de Zanzi bar, lekkere muziek onder het genot van een patatje en een zachte bitterbal, wat wil een mens nog meer.

Regen! Het lijkt Holland wel in de herfst. Wij nog denken dat het maar een beetje sputterde en misschien zou het wel zo over gaan. Dapper op weg naar huis, maar de regen werd alleen maar erger. Heerlijk nat geregend, gelukkig was het weer aardig snel droog. Vandaag een aantal stortbuien gehad.

De muggen hebben me hier aardig te pakken. Op de één of andere manier moeten ze altijd mijn tenen hebben en ook mijn benen zitten eronder. De jeuk is verschrikkelijk maar de ijsklontjes helpen een beetje. Toch nog even langs de apotheek gefietst en een middeltje gehaald. Hopelijk zakken de bulten een beetje weg.

Vanochtend naar de kerk geweest. Aan de grote Combeweg zit een Evangelische Broerder Gemeenschap. Nadat we bijna de Chinese kerk aan de overkant binnen waren gestapt, zijn we toch maar in EBG gaan zitten. Ik dacht Surinamers heel muzikaal waren maar nog niet heel veel van gemerkt J Onder het genot van een orgel hebben we liederen gezongen… alsof ik thuis was.

Leuk om te zien hoe de dienst daar gaat. Nog uitgelachen omdat ik tijdens de dienst mijn muggenbulten aan het behandelen was. Maar de jeuk was TE erg. In de kerk ben ik gewend dat er peppermuntjes worden uitgedeeld, maar hier was het een wasmachine. Altijd handig.

De palmentuin is ontdekt. Prachtig om al die palmbomen te zien. Vlak voor m’n neus brak er een tak af. Gelukkig kon ik hem nog net ontwijken en genieten van de rest van de tuin.

Ook zijn we naar de waterkant geweest, het was daar prachtig. De zee was bruin, iets minder. Maar mooie bomen en een hagedis zijn gespot.

De warmte begint iets normaler te worden en ik heb nauwelijks nog last van een jetlag.

Het enige waar ik nog niet aan gewend ben zijn de mannen van hier. We worden nog steeds nagefloten: kunnen die mannen dan niet bedenken dat wij niet geïnteresseerd zijn? Het schijnt dat het normaal is, maar zo voelt het nog niet. Vanaf morgen is het gedaan met het vakantie vieren en dan gaan we weer hard aan de slag met onderzoek.

38 graden

4 februari 2010

Wauw wat een land. Wat een warmte, wat een mensen, producten, straten en het is allemaal niet in woorden te vangen.

Na een nacht vol lawaai van honden, kippen en mensen, lekker onder de koude douche gesprongen. Lekker fris en fruitig om vervolgens buiten een enorme warmte tegemoet te lopen.

Terwijl het in Nederland stormt, lopen wij hier rond en klaag ik heel hard over de warmte. Op onze tweede dag hebben we dapper de lokale supermarkt bezocht: combe markt. Wat een belevenis. Wij als blanke Hollanders de chaos tegemoet. Er was ontzettend veel in die winkel. Ontzettend veel producten maar ook erg veel mensen. In de ene rij staat het wasmiddel en drie rijen later ook weer. Niet te overzien en ik ben de gestructureerde AH gewend... niet te geloven.

Na een half uur op het heetst van de dag hadden we het wel gezien en waren we voorzien van de hoogst nodige boodschappen. De combe markt is toch duidelijk goedkoper dan de chinees.

Met een temperatuur van 38 graden zijn we op ontdekkingstocht uit gegaan. Vlak om de hoek zitten veel winkels, van een birckenstock winkel tot een roti shop.

De mensen rijden hier hard en de stoep (als die al aanwezig is) is hier lang zo breed niet als in Nederland. Het is dus wel even uitkijken waar je loopt. Kijk vooral goed naar de grond want voordat je het weet zit er een groot gat in de weg waar ik m'n been wel door kan breken.

We zijn hier gezegend met behulpzame mensen, zo fijn hier in een onbekend land. Vanochtend voelde ik me nog een beetje verloren en dacht ik dat de drie maanden wel lang zouden gaan duren.

Vanmiddag was het gevoel weg. De buurvrouw heeft ons door de stad gereden en het zwembad om de hoek laten zien. We zijn met haar naar een grote supermarkt gereden die leek op een AH, heeeerlijk. We hebben een praatje gemaakt bij de fietsenwinkel. Morgen gaan we fietsen huren zodat we mobieler zijn. Leuk om te zien dat de meeste mensen die hier fietsen, stagiaires uit Nederland zijn.

Paramaribo is leuk en ik geniet nu al van de dingen die ik zie. Soms een beetje warm maar het schijnt dat je daar aan went.

Wat is internet geweldig zeg, zelfs al even geskyped met het thuisfront. Dan lijkt het alsof ik zo dichtbij ben maar toch zit ik echt in Zuid Amerika.

Om half 7 word het hier al donker, dat is wel even wennen. De schemer periode is hier kort. Het is zomaar donker en dan beleef ik de wereld heel anders. Paramaribo is in het licht leuk, in het donker zie ik opeens in allemaal mensen, grote boeven. Deze avond zijn we heerlijk uit eten geweest. De buurvrouw waarschuwde ons voor een bepaalde weg omdat er travestieten staan, gelukkig zijn we die nog niet tegen gekomen. Wel straathonden en de meeste mensen weten wel dat ik niet van honden hou al helemaal niet van straathonden. Dus dat was een prettige gewaarwording.

De vleermuizen zijn er niet meer, we hebben het raampje dicht gemaakt met vuilniszakken J Nu durf ik weer zonder zaklamp naar boven.

Het was een dag met veel nieuwe indrukken, het land is prachtig om te zien en ik geniet er van.

Dankzij alle nieuwe indrukken doe ik aan chaos.. misschien ook wel te merken in m'n verhalen. Maar ik hoop dat het een beetje overkomt.

Nu maar eens even relaxen en hopen dat het een goede nacht wordt.

Chaos

3 februari 2011

Ik probeer de eerste dag in Paramaribo in een woord te vangen, lastig. Chaos is het eerste woord wat me te binnen schiet.

Na tien uur in het vliegtuig gezeten te hebben en goed verzorgd te zijn door KLM, zijn we dan geland in Suriname. Met m’n wandelschoenen bungelend aan mijn tas en mijn slippers aan het vliegtuig uitgestapt. Het was een gek idee om in februari in een hemdje te lopen. Op het vliegveld zijn we nog gecheckt en gelukkig mochten we door lopen.

Vanuit het vliegtuig zijn we opgehaald door de Roger. Hard zijn we richting de stad gereden, veel tegenstelling gezien. Van arme hutjes tot grote huizen. Kuilen in de weg en vol verbazing de borden ‘drempel’ kunnen lezen. Het is overduidelijk dat we in het buitenland zitten maar ik kan alles lezen, een gekke gewaarwording.

Het huis is heerlijk, hij ziet er echt zo uit als op de foto die op internet stond. Huizen zijn geen huizen zoals ik ze ken. We krijgen nog alle geluiden van buiten mee. De luiken zijn de ramen van Nederland.

De wasmachine moet gevuld worden met emmers water en we hebben een verfrissende ijskoude douche. We hebben allemaal ons eigen bed en we merken dat er nu goed voor ons gezorgd wordt. Roger heeft ons naar de supermarkt gebracht en heeft zelfs het water voor ons getild… een echte man. Fijn want het is het Chinese Nieuwjaar. In Paramaribo betekent het dat veel winkels dicht zijn. Maar gelukkig wist Roger nog wel een supermarkt waar we de eerste boodschappen gedaan met SRD’s. Vleermuizen vinden het blijkbaar leuk om ons huis binnen te vliegen. Lekker boven zitten en zodra wij daar de lamp aan doen, op ons af komen vliegen. Gewapend met kussens en bezem op de vleermuizen af gaan en er achter komen dat ze toch best eng zijn…

Toen kwam het moment dat ik me besefte dat ik hier drie maanden ga wonen. Drie maanden in de warmte, zonder dat het ’s nachts afkoelt. Geen bruine boterhammen met kaas en een glas melk. Ik ga Nederland missen maar ik heb nu ook wel het idee dat ik het hier leuk ga vinden. Ook al zal dat nog even tijd gaan kosten. Morgen maar eens op ontdekkingstocht uit.

Genieten van de kou

Nog maar twee dagen zal ik kunnen genieten van de kou hier. Heerlijk die dikke truien en warme sokken. Dat zal straks wel anders zijn. Fijn om nu nog afscheid te kunnen nemen en ik roep aldoor wel heel hard dat ik maar 12 weken weg ben, het zijn toch wel echt 12 weken NIET in Nederland.

Ik heb er zin in!

Welkom op mijn Reislog!

Hoi,

De tijd vliegt en binnenkort zal ik voor drie maanden naar Suriname gaan.Van 3 februari t/m 3 mei ga ik samen met Berdien, Carlijn en Claudia een afstudeeronderzoek in Paramaribo doen.Op deze site hoop ik wat verhalen te plaatsen zodat jullie kunnen lezen wat ik allemaal doe. Ook wil ik graag foto's neerzetten zodat jullie niet alleen kunnen lezen maar ook zien wat ik mee maak.

Mijn reisgenoten hebben ook een weblog waarop je ook kunt lezen wat we doen.

Berdien: www.berdiengringhuis.reismee.nl

Claudia: www.claudiawienen.reismee.nl

Carlijn: www.carlijnsmalheer.waarbenjij.nu

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Liefs Sjoukje