1 maart 2011

De eerste maand is voorbij en het is enorm snel gegaan.

Ik ben al van het land gaan houden en het ‘no spang’ is heerlijk. Wat zal dat wennen worden als ik in mei weer terug kom. De post werkt in Suriname en het is zo leuk om hier kaartjes te ontvangen. Ik vind het ook erg leuk om alle reacties op m’n site te lezen, bedankt!

Hier kan het ook regenen, niet te geloven. Zelfs aan de prins Hendrikstraat was de straat ondergelopen en we hebben staan dweilen omdat het water bij ons naar binnen liep. We hebben flinke regenbuien mee gemaakt en we voelden ons opgesloten en verlangden naar ons eigen huis. Gelukkig konden we donderdag verhuizen ook de regen is verdwenen. Gelukkig is de regen ook voorbij. Zo af en toe lijkt het hier wel 40 graden. Nadat ik al heb lopen verkondigen op hyves blijkt dat het hier toch wel vaak bij de 35 graden blijft steken. Maar dat neemt niet weg dat het als 40 graden voelt.

Ons eigen huis, dat betekent dat we weer op palen wonen en wat een heerlijkheid: een stuk minder insecten. Ik heb een nieuwe klamboe zonder gaten en dat scheelt een hele hoop muggenbulten.

Met het onderzoek zijn we druk bezig maar het blijft als nog niet mijn favoriete bezigheid. Laat mij maar lekker genieten van het land en leuke dingen doen.

We hebben de afgelopen dagen kennis gemaakt met de Mr. Huberstichting en de Bufaz (bureau voor familierechtelijke zaken => lijkt op de raad van de kinderbescherming) Ik vind het erg interessant om te zien op welke manier de voogdijzorg werkt in Paramaribo. De mensen die we tot nu hebben gesproken praten met veel passie over hun werken. Maar de werkdruk is hier hoog in Suriname. De voogdijinstellingen hebben het financieel niet breed en zijn aan het puzzelen hoe ze de zorg nu het beste kunnen verlenen aan de kinderen en jongeren die dit het hardst nodig hebben. Op zo’n moment zie ik wel dat Nederland zich gelukkig mag prijzen met subsidies die verleend worden.

Het weer was zo heerlijk dat we het zwembad in gedoken zijn. De verkoeling was zo lekker. Want het was zo’n dag waarop het wel 40 graden leek en er geen wolk te bekennen was. Ingesmeerd met factor 30 (in de hoop dat dit genoeg was) zijn we naar het zwembad twee minuten verderop gelopen. Daar bleken we de enige zwemmers te zijn en we hebben genoten van de koelte onder de palmbomen. Op zo’n moment is het heerlijk om te bedenken dat ik ook in het koude Nederland had kunnen zitten. Ik ben aan het onthaasten en het voelt goed.

Ik heb al wat foto’s op mijn site gezet van de dolfijnen, die waren niet echt goed vast te leggen. Maar in het echt heb ik er ongelofelijk veel gezien en het was ongelofelijk gaaf. We zijn met een gids de Surinaamse rivier op gegaan, toen we in de buurt kwamen van de netten waarin vissen gevangen worden, zagen we erg veel dolfijnen. Ik wist soms niet welke kant ik op moest kijken. We hebben drie uur gevaren en lekker genoten op de punt van de boot van de wind in mijn haren en de mooie natuur. Wat een heerlijkheid!

25 februari was het de dag van de Revolutie. Dit wordt normaal gesproken wel gevierd in Suriname. Maar dit jaar was men (volgens de taxichauffeur) niet zo in de stemming. Sinds kort is het een feestdag, ingesteld door Bouterse. De december moorden hebben veel invloed gehad op de manier waarop er nu tegen Bouterse wordt aangekeken. De moorden hebben als gevolg dat Nederland de samenwerking met Suriname heeft stop gezet waardoor het met de economie slechter is gegaan.

Aan de waterkant waren wat kraampjes en ik ben een bekende uit Nederland tegen gekomen: Hennie Huisman. Zo grappig om hier een Bnn'er tegen te komen. Berdien heeft heel dapper gevraagd of we met hem op de foto mochten en dat was geen probleem. Wij helemaal happy J

’s Avonds zijn we Paramaribo in geweest. We zijn begonnen bij ’t Vat daarna nog drankje gedaan bij Zanzi bar en La Caff om vervolgens te eindigen bij Touché, een discotheek. Officieel mocht ik niet met slippers naar binnen maar gelukkig knepen ze een oogje dicht. Ook hier was weer airco wat best heel lekker is. Hier heb ik mijn danskunsten weer vertoond met de salsa en het ging nu al iets beter. Misschien wordt het toch nog wat met dat ritme gevoel van mij.

Zaterdag hebben we gewinkeld, we hebben uren doorgebracht in een mega grote slipper winkel. Helaas gaan de meeste slippers niet verder dan maat 40. Ik heb toch wel echte Hollandse GROTE voeten. Gelukkig was er nog een paar groter dan maat 40 die ook nog eens geweldig leuk waren. Ik ook weer gelukkig en ik heb al helemaal zin in ons volgende bezoek aan deze winkel.

’s Avonds bracht Malti een hapje: Barra. Ik heb het recept opgezocht op internet zodat ik misschien uit kan leggen wat het is, maar tja daar zitten ingrediënten in waar ik nog nooit van gehoord heb. Maar het was wel ontzettend lekker.Ik heb al een aantal keren geprobeerd om bakabana te maken en het lukt al aardig goed. Zo lekker als dat je ze bij de waterkant kunt kopen lukt natuurlijk nog niet helemaal.

Carlijn en ik zijn zondagochtend naar het Christ Worship Centre geweest. Ook hier was het weer een lange dienst, deze keer waren we 2,5 uur binnen. Het was bijzonder, bijzonder in de zin van verbasend. Er werd erg veel en hard geschreeuwd. Dit geluid was hard en indringend. De preek was mooi en we waren zeer welkom in deze kerk. We werden ook hier weer speciaal begroet en er werd gevraagd of we echt wel Jezus hadden aanvaard. Ze wilden nog graag dat we een getuigenis gingen afleggen maar daar voelden we ons niet echt toe geroepen. Weer een ervaring rijker maar het is niet een gemeente waar ik me thuis voel. Hier vind je in elke straat wel een kerk dus we hebben veel keus.

De eerste maand is voorbij en nu besef ik me dat de tijd gaat vliegen en nu ook al vliegt. Als ik er voor kon kiezen zou ik het ook niet erg vinden om een half jaar hier te blijven. Ik wil nog zoveel zien en doen en tegelijkertijd kan dat niet altijd want we zitten met ons onderzoek. Soms zou ik willen dat ik alle indrukken, geuren, beelden en belevenissen zo op zou kunnen schrijven zodat jullie er ook een stukje van mee krijgen. Maar het is soms niet in woorden te vangen. Dingen die voor mij normaal worden zoals de manden op palen waarin de afval verzameld wordt zodat de honden er niet bij kunnen. Of de honden die ’s nachts blijven blaffen, de vogeltjes die in hun kooi uitgelaten worden zodat ze op zondag (tijdens een wedstrijd die om 06.00 uur wordt gehouden) en alle andere dingen die me soms niet eens meer opvallen. Wat een bijzonder land en wat een bijzondere ervaring.

Ik hoop dat het in Nederland ook goed gaat. Geniet van de lente want zo kennen ze die hier niet!