15 februari 2011

Aan de ene kant vliegt de tijd, maar aan de andere kant: ik zit hier nog geen twee weken en heb er nog tien weken te gaan in dit bijzondere land. Ik ben gewend aan het huis en de warmte. Ook al denk ik stiekem dat het hier nu gewoon minder warm is dan toen we aan kwamen. Dit om mezelf niet te veel moed in te praten voor als het echt warm gaat worden. Nu hebben we regelmatig subtropische regenbuien die voor een beetje verfrissing zorgen, ook al is het daarna wel klam en niet bepaald fris.De problemen met school zijn opgelost en nu kunnen we eindelijk van start gaan met het onderzoek. We moeten nu echt gaan knallen want het zou toch wel leuk zijn als we het onderzoek gaan halen. Daarvoor zijn we hier immers. Ook al denken veel mensen dat we ‘op vakantie’ zijn. Soms lijkt het ook wel vakantie, maar we doen hier ook serieuze dingen. Echt waar.Zo had ik vanavond nog de ingeving om te werken aan mijn profiel, de ingeving is alleen wel bij een ingeving gebleven. Maar dit is het begin… J

We hebben ECHTE roti gegeten bij Roopram roti restaurant. Het was heerlijk. We kregen een bord met een sausje, aardappel en kip (nog aan het bot) met daarover heen een roti. Het was de bedoeling om het met onze handen op te eten. Nadat ik wat om me heen heb gekeken en had gesignaleerd dat de meeste mensen hun handen niet echt schoon kunnen houden, heb ik me aan het gerecht gewaagd met groot succes. Het was lekker en hier wil ik graag vaker eten.

Zaterdagavond kregen we te horen dat we verder mochten met het onderzoek. Nadat we donderdag met champagne en ijs hadden gevierd dat school niet leuk was, konden we zaterdag echt iets vieren. Ik hou niet echt van regenen en toen het hier zaterdagavond ging hozen was ik niet echt blij. Mijn haar in de krul een leuk pakje aan, maar tja daar blijft weinig van over als we fietsen moeten.Gelukkig hadden we het nummer van een taxi dus hebben we die maar opgebeld. Die vertelde ons doodleuk dat als we hier ’s avonds zo laat gingen fietsen in Paramaribo dat we dood zouden gaan. Dus maar goed dat we hem hebben gebeld. Voor maar 6 SRD (1 euro is 4,45 SRD) bracht hij ons naar de binnenstad. Daar heb ik mijn ogen uit gekeken. De obers daar flirten aan één stuk door en we werden niet echt serieus genomen. Het gros van de mensen was man en volgens mij was het niet helemaal zuiver. Na een paar drankjes zijn we naar huis gegaan want Claudia was niet helemaal fit. Die donderdag zijn we naar de dokter geweest en toen hoorde ze dat ze een blaasontsteking heeft met een beginnende nierbekkenontsteking, niet echt een pretje. Medicijnen krijg je hier trouwens wel erg makkelijk mee. Je betaalt het contant, de zuster haalt uit haar zak een enveloppe met wisselgeld en hupate de boel is geregeld en je betaald hier niet veel voor een antibioticum.

Claudia had zondagnacht toch wel erg veel pijn en is daarom naar het ziekenhuis gegaan. Het ziekenhuis is hier andere koek dan in Nederland. Ik ben niet mee geweest maar als ik de ver halen mag geloven is het te bizar voor woorden. Je koorts+ bloeddruk worden opgemeten in de wandelgangen en de zuster schreeuwt waar de hele zaal bij zit of je soms zwanger kunt zijn. Een dronken man wilde het ziekenhuis uit lopen wat blijkbaar niet mocht, de schuifdeur werd dicht gehouden, man klapt er tegen aan, zakt in elkaar en wordt weg gesleept.. Nou Claudia hoefde er geen nachtje over te slapen, maar daar overblijven voor de nacht zat er echt niet in. De volgende dag is ze naar het lab geweest en nu heeft ze een andere kuur. Hopen dat die beter aan slaat.Heel naar om in het buitenland zoiets mee te maken. Gelukkig weten we nu de goede adressen waar we heen moeten als er iets medisch aan de hand is.

Zondag zijn we naar een evangelische gemeente geweest. Wederom waren we bijna de enige blanken in de kerk. We werden tijdens de groet ook apart welkom geheten als de vier Nederlandse zusters. Helemaal leuk want ze zongen opwekkingsnummer en het tempo lag iets hoger dan in de kerk van vorige week. Het valt me wel op dat Surinamers iets meer woorden gebruiken om iets uit te leggen. Waar een dominee in twee zinnen iets uit de Bijbel uit kan leggen, doen ze het hier in twintig zinnen. Geen wonder dat een dienst dan twee uur een kwartier duurt. De preek was in het Nederlands en in het Sranantongo. Dit zorgt ook voor enige vertraging.We waren al een aantal keren langs deze kerk gefietst en op het bord stond: elke zondag dienst van 10.00-12.15. En ja hoor, ik weet niet hoe ze het zo precies deden maar om 12.15 stonden wij weer buiten. Zondag hebben we het rustig aan gedaan en een lekkere Hollandse fietstocht gemaakt nadat we een ijsje hebben gehaald bij de MAC.

In mijn vorige bericht riep ik om insecten: nou ik heb ze gezien, gevoeld, gepakt en weg gegooid. Ik heb een nieuw talent ontdekt bij mezelf: kakkerlakken verjagen. Er zijn inmiddels al drie kakkerlakken in ons huis gesignaleerd. De laatste was wel erg groot, maar die durfde ik nog net te vangen. Nu mogen ze van mij wel wegblijven. Zo’n beest zal maar in je bed liggen, brr krijg er al de rillingen van als ik er aan denk.

Gisteravond bracht Malti ons een typisch Surinaams drankje: dawet: citroengras, kokosmelk, suiker en maïzena. Het gebaar was super lief, de smaak alleen iets minder. Niet echt iets voor mij. Maar het gebaar was super.

Deze week zijn we al goed bezig voor school. We staan vroeg op om te werken aan ons onderzoek en tussen de middag houden we vaak een pauze om uit te rusten omdat de temperaturen dan wat op lopen. Het voelt zo heerlijk om hier te zijn. Helemaal als ik me bedenk dat ik ook af had kunnen studeren op de GH. Dan had ik in een lokaaltje achter de computer zitten typen. Nu zitten we op de veranda en genieten van het weer en de bijzonder ervaringen.

Nah tek yuh mattie eye fuh see