Mc Flurry Stroopwafel, hoe Hollands

Tja, en daar zit je dan in Nederland.

Opgehaald door vriendinnen en familie met bloemen en een warm onthaal. Met een dubbel gevoel loop je dan de deuren van Schiphol door. Een mooie tijd achter me laten, de rust en ontspanning, leuke dingen en weinig verplichtingen. Tja, maar je moet toch verder, het was moeilijk om afscheid te nemen.De avond dat we weg gingen hadden we wat mensen uitgenodigd, ze hebben mogen genieten van al onze stress. Want op de één of andere manier moet echt alles op het eind.Nog op de foto met onze buurvrouw Malti, uitgezwaaid worden door onze Braziliaanse overburen en blij zijn dat Mirjam en Jenny mee gingen naar Zanderij.

Elke kilometer iets meer afscheid nemen en me afvragen waarom ik niet langer gebleven ben. In het vliegtuig nog mijn boekje afmaken wat niet helemaal lukte. Bewaren voor thuis zodat ik nog wat te doen heb.

En dan nu, weer thuis. Op het vliegveld krijg ik bloemen en hebben Froukje, Irma en Willemijn een spandoek gemaakt.Thuis hangen er ballonnen met welkom thuis en op mijn nachtkastje staan bloemetjes en plantjes. Kan zien dat ze blij zijn dat ik weer in Nederland ben en ondertussen voel ik me wel een beetje schuldig. Want zo blij ben ik nog niet met Nederland. Dat komt wel, dat weet ik, maar nu nog even niet. Want Suriname is wel erg leuk. Ik weet dat ik er in elk geval het eerst komende jaar niet meer terug zal keren. De palmentuin missen, zus & zo, op stap met Mirjam en Jenny en als het echt te warm is, even het zwembad in duiken. Een Mc Flurry dove eten omdat hij zo overheerlijk is. Wat een leven en ik heb nog nooit zulke ontspannende drie maanden gehad.

Gisteravond zat ik met een dik vest aan, warme sokken en een deken over mijn benen. Want de wind is koud hier. De lucht droog, moet me opeens weer gaan insmeren met bodylotion in plaats van zonnebrand en tropical bush.Mijn oren suizen hier omdat het zo stil is. Geen auto’s die met kneiters harde muziek voorbij rijden of honden die aanslaan. Hier hoor ik vogels fluiten. ’s Nachts heb ik mijn raam hier open zodat het niet zo stil is.Een Mc Flurry dove hebben ze niet, hier doen ze het op z’n Hollands: Mc. Flurry stroopwafel.Ik geniet enorm van de lekkere bruine en grote boterhammen met kaas. De echte koffie is ook genieten, na drie maanden oploskoffie had ik het ook wel weer gezien.De douche is heerlijk warm en ik overleef het hier zonder te slapen onder een klamboe. Blij zijn met familie en vrienden weer om me heen. Snel genoeg zal ik weer gewend zijn hier en genieten van de herinneringen aan Suriname.

Wie weet wanneer ik weer terug ga.

Iedereen bedankt voor alle leuke reacties op mijn site, mailtjes en de leuke kaartjes die ik heb gekregen. Het was fijn om te krijgen. Bedankt!

I (l) SU

Wat een bijzondere week hebben we achter de rug.

Na veel gestress en heel hard te hebben gewerkt aan ons onderzoek, krijgen we twee dagen voor onze presentatie een mailtje van onze opdrachtgever. Ze had ons geprobeerd te bellen maar op dat moment zaten we bij een kindertehuis. Uiteindelijk is het zo dat we geen overeenstemming hebben kunnen vinden met onze opdrachtgever, ze kan en wil niet aanwezig zijn bij onze presentatie. Dat was echt even schrikken. Na haar meerdere malen geprobeerd te bellen, kregen we geen contact en hebben we in overleg met school de presentatie afgeblazen.Gelukkig hadden we de locatie niet nog niet betaald, maar het was wel even flink balen. We waren er klaar voor en wij vonden dat we echt wel een goede boodschap hadden. Tja, en daar zit je dan, iedereen af te bellen, de Minister van Jeugdzaken was van plan om langs te komen maar kon helaas niet en daarom werd de onderdirecteur gestuurd. Dat is niet zomaar iets en het was ook vervelend om hun af te bellen omdat ze enthousiast klonken en wilden komen.Tja, en daar zit je dan met je goeie gedrag, geen presentatie en een opdrachtgever die niet achter je stuk staat. Een docent van school is hier een week in Suriname en die heeft een gesprek gehad met onze opdrachtgever. Daarna zijn we met hem en een jongen die hier vorig jaar ook zijn afstudeeronderzoek heeft gedaan, bij Blauwgrond wezen eten. Onder het genot van een heerlijk bord Pitjiil, langs lopende straathonden en een warme lucht hebben we alles besproken. Vanaf het begin zijn er al wat onduidelijkheden geweest tussen school en onze opdrachtgever en daarover is niet duidelijk gecommuniceerd. Erg jammer voor ons en zo hebben we een verkeerde start gehad.

Maar ondanks het feit dat we nu onze presentatie in Nederland moeten geven, genieten we hard van het land en stukje bij beetje nemen we afscheid van bepaalde dingen. Afscheid klinkt gek maar we doen nu al dingen voor de laatste keer. Ik beleef het allemaal heel bewust omdat ik weet dat ik het ga missen. Als ik in Nederland kom zal ik weer veel verplichtingen hebben, onder tijdsdruk staan omdat ik mijn studie hoop af te ronden en tijdsdruk ken ik hier maar weinig. We doen veel leuke dingen gewoon omdat het kan en ik niet zoveel hoef.

Heerlijk met Carlijn en Berdien genoten van de sfeer van Zus & Zo. Lekker nonchalant gekleed, ingesmeerd met muggenmelk om vervolgens genieten van de heerlijke sapjes van Surinaamse vruchten! Wat kan het leven dan lekker zijn. Totaal ontspannen weer naar huis, geen kakkerlak meer te bekennen, een koude douche nemen en lekker je bed in te duiken. Om 8 uur wordt het toch wel heel warm ’s ochtends dus niet te laat uit bed om de dag weer lekker in te gaan. Bedenken of het vandaag zo warm is dat we misschien nog even gaan zwemmen, gewoon omdat het zwembad een straat achter ons zit. Hopen dat Mirjam en Jenny er ook zitten want die horen gewoon al helemaal bij Suriname.

Volgens mij is het best bijzonder dat we blank zijn. Afgelopen week mochten we lunchen bij onze Braziliaanse overburen. Tussen de middag liepen we bij hun naar binnen. Wij zaten daar met z’n 4en te eten en de hele familie keek toe. De jongste kinderen konden Nederlands en hielpen hun moeder om haar verhaal te vertalen. Na het typisch Braziliaans eten moesten we met iedereen op de foto. Met de kinderen, de moeder, en een neef. Een paar dagen later zien we de buurman een schildpad met veel geweld dood maken, erop in hakken om vervolgens (denken wij) op te eten. Zo ontzettend naar om te zien hoe een man zo kan inhakken op een schildpad wat in mijn ogen echt een onschuldig beest is.

Dat van die foto’s hebben we al eerder mee gemaakt. We waren een dagje naar Nieuw Amsterdam. Toen kwamen er een paar buitenlanders er aan en die vroegen of ze met ons op de foto mochten.Tijdens het Holi Phagwa feest maakten mensen ook foto’s van ons, een stel blonde dames met allemaal kleuren, erg leuk om te zien natuurlijk.

Ik ben benieuwd hoe ik het in Nederland ga vinden en ik hoop dat ik weer mijn draai kan vinden. Dit wat ik allemaal in Suriname gedaan heb, pakken ze niet meer van me af.Er zijn duizenden foto’s gemaakt dankzij Carlijn, Claudia en Berdien en daar ben ik ze dankbaar voor. Ik vergeet de foto’s gewoon, dan ga ik op in een moment en ik kan denk ik toch geen twee dingen tegelijk: en genieten en foto’s maken.Maar de foto’s zal ik nog vaak terug kijken en denken, ohw ja zo was het in Suriname. Wat een leven en wat een mooie tijd hebben we die drie maanden gehad.

Drie maanden met leuke en lieve meiden in een huis wonen en de meeste gekke dingen doen. Veel lol hebben maar ook serieuze gesprekken. Genieten van het zitten op onze veranda en het balkon.Al aan het bedenken wanneer we iemand voor het laatst zien en dan maar alvast afscheid nemen.Want wie weet of en wanneer ik hier weer terug kom. Nu denk ik dat ik het graag zou willen, maar er zijn ook nog genoeg andere landen die nog bezocht kunnen worden.

Koninginnenacht wordt hier niet de nacht voor Koninginnedag gevierd, maar de nacht erop. Samen met Mirjam, Jenny, Cindy, Claudia, Carlijn en Berdien zijn we eerst begonnen bij ’t Vat. Maar dit feestje was wel erg rustig. Bijna de hele dansvloer voor ons zelf en ondanks dat was het voor even wel gezellig. Maar bij Zus & Zo werd het groots gevierd met een dj. Later op de avond op een partybus richting Touche waar we verder feest gevierd hebben.Erg leuk om zoveel mensen in het oranje te zien en iedereen zingt gezellig mee op Hollandse meezing nummers maar ook de Surinaamse hits zingen wij al heel hard mee. Maandag of dinsdag gaan we nog langs de muziekwinkel om te zorgen dat we alle typische nummers van hier op een cd krijgen. Dat als ik ze in Nederland luister, ik met weemoed maar ook met veel plezier kan terug denken aan deze geweldige afgelopen drie maanden.We plannen nu nog de laatste dingen, kopen nog wat souvenirs voor het geval we nog wat ruimte over hebben in onze koffers. Want 23 kilo zit ik in elk geval zo aan. Met zoveel broertjes is het lastig om wat te kopen want ik kom hier de meest leuke dingen tegen voor het geval ik zusjes zou hebben.Ik hoor net dat het 12 graden is in Nederland en dat zal ontzettend wennen worden. Minsten 20 graden kouder dan hier en de afgelopen dagen was het hier wel rond de 36 graden.

Ik had verwacht dat mensen die in Suriname wonen wel gewend zijn aan de warmte hier. Maar ik hoor en zie vaak genoeg mensen die het nog steeds erg warm hebben. Dus zo gek is het nog niet dat ik na drie maanden nog wel eens zwetend van mijn fiets af stap. Straks over een paar dagen zal ik gewoon weer rechts moeten fietsen en als ik oversteek moet ik goed kijken aan welke kant de auto’s straks langs zullen komen. Als een auto toetert kan dat uit frustratie zijn, maar hier is het vaak een vriendelijk teken en ik weet wanneer ze me voor laten gaan want dan knipperen ze met hun lichten.

Straks zal ik een tas mee moeten nemen naar de supermarkt, want dan wordt het niet meer voor me ingepakt in een tasje.Zo kan ik nog wel even door gaan maar dat wil ik niet. Dat maakt het afscheid zwaarmoedig terwijl ik nog zo wil genieten van alles hier.

Djoegoe Djoegoe

Soms moet ik even gillen of iemand knijpen, want het is niet te beseffen: over een paar dagen ben ik alweer in Nederland. Het leven hier is heel erg fijn, ik geniet er erg van.

Zo veel mooie dingen die we hier zien en gedaan hebben. We werken de laatste dagen echt kneiters hard voor school. We willen nu zo graag het onderzoek afronden.

Maar tegelijk geniet ik erg van het land, nu het nog kan wil ik ook alles eruit halen. Dan slaap ik maar wat minder. Het is ook zo gek, want de tijd gaat nu opeens veel sneller dan in het begin. Ik wil nog niet aftellen maar tja nu kunnen we alleen nog maar tellen in dagen en niet meer in weken! Maar ik wil nog niet terug!

Onze straat is ook echt al onze straat geworden. Als ik er door heen fiets denk ik: bijna thuis. Het gaat zo snel en ons huis is ook gewoon het leukste huis in Suriname. De straten en de huizen zijn hier zo anders, in Nederland zijn er rechte wegen, huizen die langs een rijtje staan en zelfs een fietspad. Hier is het allemaal iets minder strak en fietsen doe je gewoon op de weg. Steek je hand uit als je af wil slaan op de fiets, een auto toetert en je weet dat je voor mag gaan. Ondertussen word ik tien kaar nagefloten door de mannen hier want ik ben blijkbaar leuk omdat ik blond en blank ben.Straks hoor ik niks meer als ik door Nederland fiets, wat zal het stil zijn.

Als we uit gaan bellen we hier een taxi omdat we ’s avonds beter niet over straat kunnen. Geen probleem want we betalen niet veel en het is wel lekker. Jaja, ook ik ben al lui geworden. Nou ja lui? We werken wel hard voor school en zitten ’s ochtends al vroeg achter de laptop maar ik ben in elk geval relaxt geworden.

Ik ga de geuren, de kleuren, de straten, het weer en de leuke mensen zo missen dus nu nog even heel erg hard genieten en alles in me op nemen.

Roti is nog steeds heerlijk ook al moeten we oppassen dat we het niet te vaak gaan eten want anders zijn we er straks zat van.Nu elke week naar Havana Lounge en zsazsazu omdat het gewoon nog kan.We doen zoveel omdat het gewoon nog kan. Daar moeten we elkaar natuurlijk ook vaak op wijzen.Ik kan nog geen afscheid nemen, serieus al bedacht hoe ik hier langer kan blijven. Maar ik wil ook niet zonder mijn maatjes naar huis. Dus dat wordt gewoon nog een andere keer terug naar Suriname.

We zijn er achter gekomen dat het casino in Suriname erg leuk is om een keer meegemaakt te hebben. Voor 10 SRD (ongeveer 2 euro) kun je gokken terwijl je gratis drinken krijgt. Het casino ziet er prachtig uit en is lekker koud omdat ze airco hebben. Ook kun je nog een hapje eten bestellen terwijl je aan de roulette tafel zit. Ondertussen verbaas ik me over sommige mensen, een man die aan de roulettetafel zit en tegelijk een gokkast achter zich bedient. Niet te geloven en dat hij nu zo blij kijkt is ook niet het geval.

Ik heb me deze week verbaasd over de manier waarop een verjaardag gevierd kan worden. Ons bijna buurjongetje is 1 geworden en dit werd echt heel groot uitgepakt. Veel muziek, een clown, meisjes in gala jurken, een springkussen een brassband en veel eten. Jaja, een jongetje van één krijgt dit vast allemaal wel mee! Een paar dagen later was er een ander kind in de buurt jarig, ook weer muziek, veel mensen en eten maar ook een treintje die twee uur lang kinderen en moeders door de buurt heeft gereden met muziek aan. De kinderen waren niet allemaal even enthousiast.Maar zo groot als dat ze hier verjaardagen vieren, zie je niet veel in Nederland!

Donderdag hebben we een barbecue bij ons in de tuin gehouden, Jenny, Mirjam, Siebren, Nirman en Hesney kwamen bij ons een hapje eten voordat we naar Havana gingen. We hebben een grote tuin en een prima barbecue. Het is leuk omdat het gewoon nu nog kan. Daarna hebben we een geslaagde avond Havana Lounge gehad. Ook al is het daar erg warm, ze hebben leuke muziek en we hebben weer eens veel lol gehad. Wat is het land toch leuk!

We hebben een bezoek gebracht aan een kindertehuis in Lelydorp, de Mariahoeve. Ik was erg onder de indruk van het werk wat daar gebeurt. Er is een vrouw die samen met haar man 17 kinderen in huis heeft waar ze voor zorgt, daarnaast heeft ze nog 10 oppas kinderen. Vanuit Nederland krijgt ze geld om zo de kinderen te helpen. Toch is dit geld niet voldoende om alles te dekken. Het ontroerde om te zien hoe begaan ze met deze prachtige kinderen was. Hoe blij mogen we in Nederland zijn met de overheid die subsidies verleend!

De afgelopen week hebben we veel leuke dingen gedaan naast het onderzoek.

We zijn op een partybus geweest en dat was echt leuk! Dat is een bus met open dak die we hier veel zien rijden. Samen met Mirjam en Jenny zijn we op het idee gekomen om zo’n bus te huren. We hebben een uur lang door de stad gereden, Surinaamse muziek op en dansen en drinken. We hadden nog een aantal mensen uitgenodigd die we van hier kennen. Het groepje was niet groot en in eerste instantie was er sprake van schaamte. Maar daarna kwamen we er achter dat het juist leuk is met niet zoveel mensen, want zo heb je alle ruimte en konden we veel lol hebben. Daarna met z’n allen naar La Caff en daar een drankje doen. Wat een geslaagde avond was dat!

Zaterdag hebben Berdien, Carlijn en ik genoten van een massage. Ik heb mijn schouders, rug en nek laten masseren en wat heb ik daarvan genoten. Helemaal ontspannend kwam ik weer terug! Die dinsdag dat we naar huis gaan wil ik er nog één doen, helemaal ontspannend in een kamertje liggen, een lekker massage krijgen om vervolgens helemaal relaxt naar Nederland te gaan.

Zondag zijn we naar een Javaanse markt geweest. Leon heeft ons begeleidt en ons van verschillende Surinaamse vruchten laten proeven. Ik vraag me echt af waarom we dit niet eerder hebben gedaan. Het was erg leuk om te doen en we hebben enthousiast ook allemaal verschillende soorten vruchten gekocht zoals; pompelmoes, sweet boonie, markoesa. Daarnaast hebben we nog veel meer geproefd maar de namen ervan ben ik natuurlijk al weer vergeten! Daarna hebben we gegeten op blauwgrond om weer te genieten van Pitjil en pinda sambal. Ohw ik ga echt wel 20 van die zakjes pinda sambal meenemen want als er iets lekker is, dan is het dat wel!

We hebben een super schattig Braziliaans buurjongetje en na weken al naar hem gezwaaid te hebben en handkusjes te hebben gekregen en gegeven, brachten we hem gisteren een speelgoed dingetje van de MAC. Toen werden we uitgenodigd door zijn moeder om te komen eten. Het moest met handen en voeten gebeuren omdat ze niet zo goed Nederlands kan. Maar vanmiddag om 13.00 mogen we bij haar echt Braziliaans eten, eten. Zo leuk die gastvrijheid van hier!

Het onderzoek is even een beetje chaos: djoegoe djoegoe. Er is wat gedoe rondom onze begeleider vanuit Suriname en het is nu even spannend wat we nu wel en niet mogen vertellen. Nog even afwachten. Nu druk bezig met het plegen van telefoontjes en het afwachten. Ik laat jullie snel weten hoe het af gaat lopen.

Een verhaal met allemaal dingen die zo leuk zijn aan Suriname maar ik heb hier werkelijk waar de tijd van mijn leven. Zoveel nieuwe dingen gezien, gehoord, meegemaakt en geproefd en ervan genoten. Suriname is een aanrader om heen te gaan en deze ervaring pakken ze nooit meer van me af!

Tot snel

Een luiaard om te knuffelen

15 april

Nu we al een aantal maanden druk bezig zijn met het onderzoek wil ik toch wel wat kwijt over de dingen die we tegen komen in de voogdij zorg.

Wat een geluk hebben we in Nederland. Na drie maanden en bijna klaar te zijn met ons onderzoek heb ik respect voor de mensen die hier in de voogdijzorg hebben opgezet en die er nu werken.Het onderzoek wat we doen is voor Stichting Jeugd en Gezin. Ze hebben één betaalde kracht. Zij werkt parttime en heeft 21 kinderen onder haar hoede. De overheid financiert de voogdij zorg niet. Dus de twee voogdij zorg instellingen in Paramaribo moeten zelf voor hun geld zorgen. Terwijl ze goed werk verrichten en ervoor zorgen dat de kinderen die hulp nodig hebben, hulp krijgen.Er is weinig tot geen geld om de kinderen door te verwijzen als ze specialistische hulp nodig zouden moeten hebben. Ouders en de instellingen ontbreekt het vaak aan geld.Al een aantal keren is er bij de overheid aangeklopt voor subsidies maar tot nu toe word er geen gehoor aan gegeven.

Met deze onderzoeksvraag houden we ons bezig: Hoe zijn de leefomstandigheden en perspectieven van de kinderen en jongeren uit het pupillenbestand van Stichting Jeugd en Gezin Suriname en wat zijn de oorzaken van het ontbreken en niet goed opgang komen van de hulp die gewenst is voor deze kinderen en jongeren?

Het is een hele klus. In het begin liep het niet zo soepel maar op een gegeven moment kregen we een zeven op deel 3. Wij hartstikke trots en we hebben weer een stimulans om verder te gaan.Nu zijn we bezig met het schrijven van onze conclusies. Het is best een lastig werkje. We moeten bijvoorbeeld alle interviews naast onze deelvragen leggen en kijken wat we vanuit de interviews mee moeten nemen.

Over twee weken hebben we onze presentatie en ik vind het al behoorlijk spannend worden. Nu nog even knallen en elke ochtend stappen we vroeg ons bed uit om te werken aan het onderzoek.

Jullie hebben natuurlijk al lang door dat ik naast het onderzoek ook nog leuke dingen doe.Berg en Dal was voor de tweede keer ontzettend leuk. De omgeving is daar zo mooi en je komt daar tot rust. Jenny en Mirjam gingen ook mee en we hebben genoten van het weer.Daarnaast heb ik de Tarzan Swing gedaan. Het was gaaf om gewoon te springen en te zwaaien in de lucht. Daarna weer wezen kajakken en wederom genoten van de mooie natuur. Met Carlijn hebben we even goed de bomen en vruchten bekeken. Zo plukten we een sweet boonie en bij terugkomt vertelde de gids dat je dat ook echt kunt ‘eten’. Even op zuigen en dan uitspugen. Zoet van smaak.Omdat ik weer eens last van muggenbulten kreeg ik van een gids bladeren mee. Met een beetje zout en een druppel water, stampen en smeren op mijn muggenbulten. Het heeft werkelijk waar geholpen. Wat een genot.

Op het gebied van eten heb ik weer wat nieuws ontdekt: Pitjil. Een soort rauwkost en daarover heen zit natuurlijk Pinda Sambal. Ohw ik moet echt zorgen dat ik ruimte over hou in mijn koffer want ik wil wel 100 van die pakjes meenemen. Het is nu nog genieten van het heerlijke eten en straks ga ik het heel hard missen. Soms overvalt het me, dan bedenk ik me dat ik deze relaxte omstandigheden snel niet meer zal hebben. Ik denk dat ik stiekem wel een beetje verliefd geworden ben op het land.

Dan haal ik tussen de middag roti, gewoon omdat het kan.Of ga ik even naar de Palmentuin om te genieten van de wind en de rust. Gewoon omdat het kan.Tussen het werken door even de zon omdat ik toch een beetje bruin terug wil komen. Maar als ik hier vijf minuten in de zon zit, kun je mij al wegdragen. Zo ontzettend warm is het. Dus zonnebaden zit er hier voor mij niet in.

Twee dagen hebben we doorgebracht op Galibi. Ik heb erg genoten van deze dagen.Eerst gingen we 3 ½ uur met een klein busje op weg, wat een gehobbel. Er wordt gewerkt aan de weg maar ik dacht soms echt: ‘deze bus gaat het niet lang overleven’. Toch zijn we heel aangekomen bij het water. Daar kregen we roti en hebben we onze spullen overgebracht op een klein bootje.Met een bootje vaarden we richting Galibi. Daar aangekomen kwamen we bij onze lodge. Die stond aan het strand. Vanuit mijn slaapkamer keek ik uit over de oneindige rivier. De middag dat we aankwamen na een mooie boottocht in een klein bootje, hadden we nog even tijd voor ons zelf. Ik heb genoten van het strand, me verbaast over zwevende bomen.Die middag hebben we een dorpswandeling gemaakt. De gids vertelde ons over het dorpje, hoe het er vroeger aan toe ging. Nu staan er sinds een jaar telefoonpalen van telesur en digicel, er is stroom en zelfs internet. Ook al lag dat er even uit omdat er iets met de kabel aan de hand was.Ook hebben we een bezoek gebracht aan de zoo. Daar liepen de aapjes vrij rond, geknuffeld met een luiaard. Wat een ontzettend lief beestje was het. En het was echt een luiaard, hij kroop heel langzaam over de grond. Er was een grote wurgslang en er liepen nog allemaal beesten rond.Met het eten zijn we verwend en kregen we bami en tot mijn grote blijdschap: pitjil.’s Avonds zijn we in het donker het water op gegaan. Het voelde een beetje luguber. Het is donker en we gaan het meer op. Weinig licht en automatisch begon ik er van te fluisteren.Op het strand was het nog even zoeken naar een spoor van een schildpad. Na een tijdje zagen we er één. Ze was bezig om eieren te leggen. Ze was groter als een meter en ik wist echt niet dat er zulke grote schildpadden bestonden. We hebben mogen zien hoe ze haar eieren (die leken op witte stuiterballen) legt en hoe ze haar hol verbergt voor andere dieren. Ondertussen heftig gestoken door muskieten. Bij thuiskomst zat ik er echt onder. Het zag er niet uit. Ik opende mijn slaapkamerdeur om mijn tas weg te leggen zie ik een mega grote spin. Ik ben niet bang voor spinnen maar zoiets heb ik nog niet eerder gezien. Ik riep de gids en die riep er nog weer iemand bij. Heel serieus pakt hij het beest op en brengt hem weg naar buiten. De spin beet hem in de zijn hand. Brrr, ik heb direct mijn klamboe stevig onder mijn bed gedaan zodat er geen spinnen binnen komen.

De ochtend was een genot, wakker worden, je deur open doen en de oneindige zee zien. Het was zo mooi en ondertussen genieten van een luxe ontbijtje. Heerlijk!Die dag hebben we rond gelopen op Nieuw Guyana, dit is een gedeelte van Frankrijk. Het was gek om te zien dat mensen daar weer rechts rijden. We hebben daar een markt bezocht en lekkere schaafijs gehad.De dag was snel voorbij en we mochten weer al hobbelend terug naar Paramaribo.

De tijd vliegt en ik moet alweer bijna naar huis. Ik heb zin om even naar Nederland te gaan, hoi te zeggen om vervolgens hier weer heen te gaan. Maar dat gaat echt niet.Nu nog maar even doorploeteren voor school en genieten van het heerlijke leven hier.

Met de salsa de bult op

2 april 2011

Nog maar een dikke maand en dan vlieg ik weer terug. Ik heb nog wat kleur in mijn haar van Holi Phagwa, in totaal al wel 20 keer gewassen maar in mijn pony zit nog wat roze.Nu bezig met heel hard genieten en hele leuke dingen doen. School is voor mij een bijzaak maar toch moet het wel gebeuren. Het zou leuk zijn als we het onderzoek gaan halen. Toch weet ik dat ik (waarschijnlijk) maar één keer in Suriname ben en dit pakken ze niet van me af. Studievertraging heb ik er wel voor over. Toch doen we hard ons best en zijn er dagen dat we echt hard voor school bezig zijn.Maar om lekker positief te blijven: het gaat vast goed komen J

De voorspelling was dat het weer na Holi Phagwa beter zou worden, nou dat is inderdaad zo. Bijna elke dag wel een buitje maar daarnaast ook wel veel zon. Soms is het hier erg warm, dan voelt het wel aan als 40 graden, vaak blijkt het dan maar 34 graden te zijn. De warmte went absoluut en we zijn blij met meer droogte.

Roti van Rita’s Roti shop is inmiddels echt als favoriet gebombardeerd. Ik wen al aan het scherpe eten hier. Laatst hadden we roti zonder peper en ik vond hem echt flauw van smaak.

Ik blijf me verbazen over de supermarkten hier. In de Tullip worden we aan de kassa door vier mensen geholpen. Één iemand legt mijn spullen vanuit het mandje op de band, bij de volgende ga ik betalen en aan het eind staan twee mensen om mijn spullen in zakjes te doen. Met een glimlach en een groet krijg ik de tasjes met boodschappen in mijn handen. Vervolgens stap ik naar buiten om een knal te krijgen van de warmte omdat de Tullip airco heeft.

Over de Combe blijf ik me ook verbazen. Ontzettend druk en op zaterdag kom je de schappen niet door als je een mandje bij je hebt. Bij de kassa word er over en weer gekibbeld over iets wat ik niet versta. Als we betaald hebben wordt het bonnetje nog een keer gecontroleerd door iemand. Dan wordt alles ingepakt en krijgen we het in onze handen geduwd. We mogen naar buiten, bevrijdt van de vieze luchtjes van gedroogd vlees en mensen (zweet) geuren.Buiten gekomen worden we tig keer gevraagd of we een taxi nodig hebben. Als we dan onze fiets van de kettingen hebben ontdaan wordt er of gevloten of we krijgen zoiets te horen als: ‘lekker weertje he, lekker fietsen in Suriname’. Ze zijn vaak niet zo origineel in hun uitspraken.

We zijn naar Brownsberg geweest en het was prachtig. Om kwart over zeven in de ochtend werden we opgehaald. We stonden klaar met goede schoenen, veel water en bolletjes, genoeg om te overleven. Het was ongeveer twee uur rijden en we kregen van de gids een uitleg over de gebieden/plaatsen waar we langs reden. De omgeving was mooi om te zien, heel wat anders dan de stad Paramaribo. Op een gegeven moment sloegen we af op een zandpad richting Brownsberg. Het was best spannend om omhoog te komen. Het heeft hier veel geregend dus de paden waren niet super goed. Sommige stuken voelde je de bus gewoon glijden omdat de weg slecht was. 10km lang moest de chauffeur toeteren voor het geval er een tegenligger aankwam.En ja hoor, op een gegeven moment zaten we vast. Nou ik hield mijn hart vast. We moesten bewegen alsof we aan het salsa dansen waren, helaas, dat hielp niet. De gids heeft op de één of andere manier het toch zo gefikst dat we los kwamen. Pff, een opluchting hoor.Uiteindelijk hebben we het punt bereikt waar de bus geparkeerd werd en waar we lopend verder moesten. Op naar de prinses Irene waterval. Het was een mooie wandeltocht. We kwamen apen tegen, mooie bomen waar we uitleg over kregen en de gids sloeg voor de zekerheid op enkele takken om er zeker van te zijn dat het geen slangen waren.De waterval was ontzettend mooi en heerlijk om onder te staan. Het idee alleen al is zo leuk om onder een waterval te staan.Het stuk wat we naar beneden liepen voor de waterval moest nu weer omhoog. We kregen te horen dat de Leo waterval nog mooier was en dat was echt zo. We moesten een heel stuk naar beneden lopen met het idee dat we het stuk op de terug weg weer omhoog moesten. Maar dat was het waard. Deze waterval was echt super mooi, het water helder en lekker fris. Het stuk terug was zwaar en ik heb een aantal keren beloofd dat als ik terug ben, ik echt ga sporten. Gloeiende wat een tocht, maar toen we terug waren had ik een voldaan gevoel. Blij dat we het gedaan hebben.

De Petrus Paulus kerk hebben we ook een bezoek gebracht. Dit is een kerk dat helemaal van hout is gemaakt. Hij is sinds een jaar weer open, daarvoor waren ze hem aan het restaureren. Nou dat is denk ik ook wel nodig met zoveel hout.Hij is erg mooi van binnen. We hebben de middagmis bij gewoond en de voorganger kon mooi zingen.

De tijd begint te dringen en daarom hebben we nog maar weer wat tripjes gepland. Maandag gaan we een tarzanswing doen. Just jump, je kunt het vergelijken met bungeejumpen. 8 op 9 april gaan we naar Galibi om schildpadden te spotten. Maar eerst: ons tuinfeest vanavond. We wonen op palen en hebben onder ons huis een mooie ruimte. Van de week druk aan het socializen geweest en mensen uitgenodigd. Het is lekker weer, de barbeque staat klaar dus dat gaat vast wel goed komen.

Soms ben ik wel een beetje jaloers op het weer in Nederland. Als ik hoor dat het lekker zonnig is en dat mensen in de zon zitten. Hier doe ik dat nog steeds niet echt. Zonnen is echt TE warm voor mij.

Geniet van het weer en tot snel

Subh Holi

23 maart 2011

Nadat Claudia, Carlijn en ik stiekem al een aantal keren de deur uit zijn geweest om de verjaardag van Berdien te regelen, was het 16 maart zo ver: Berdien jarig. We hebben haar verrast met een ontbijtje en leuke cadeaus. Ze heeft ons getrakteerd op ijs bij Tangelo. ’s Avonds hebben we genoten van het heerlijke eten bij JiJi’s met uitzicht over de Suriname rivier onder het genot van een zuurzakje. Zuurzak is een Surinaams drankje hier, je zou denken dat het zuur zou zijn, maar toen we een beetje van de ober kregen om te proeven was het mierzoet, maar wel lekker. Vervolgens zijn we naar het ’t Vat gegaan waar we Berdien haar verjaardag nog hebben gevierd met Mirjam, Jenny, Siebren en Nirman.

Het plan was deze week om naar Colakreek te gaan, daar waar het water de kleur heeft van cola en een zoete smaak heeft. Volgens de buurvrouw ging daar wel een busje heen. Wij ’s ochtends vroeg uit de veren en op zoek naar een busje, maar geen bus te vinden. Blijkt dat je er één moet huren. We waren wel helemaal klaar voor water dus hebben we maar besloten om naar White Beach te gaan. Hier hebben we genoten van het heerlijke weer. Ondanks factor 30 iets te lang in de zon gelegen en best wel verbrand. De volgende dag was dat nogal te voelen als ik op een stoel zat.

De bioscoop hebben we ook weer bezoekje gebracht en het was heerlijk om op een luxe stoel te zitten, benen omhoog en te lachen om ‘no strings attached’. Het was leuk om hier in de bios te zitten, de mensen lachen hier heel hard om de grappen om lekker vrolijk van te worden. Dit keer waren we iets beter voorbereidt en omdat we het de vorige keer zo koud hadden, had ik een lange broek, sokken en een vestje aan en dat in Suriname.

Ik moet zeggen dat ik de laatste tijd wel regelmatig koud heb, dan trek ik iets meer kleren aan. De warmte went maar het weer is ook niet super. We hebben best wel veel regen. Volgens de buren is het weer echt in de war hier.

Nadat ik me al dagen op zondag verheugde, was het eindelijk zo ver: Holi Phagwa. Holi Phagwa is een Hindoestaans lentefeest in combinatie met het nieuwjaarsfeest. Tijdens dit feest wordt er met gekleurd poeder gegooid en wens je elkaar een ‘Subh Holi. In de supermarkt hadden we allemaal al wat kleurtjes gekocht en ik had erg veel zin in dit feest. ’s Middags werden we uitgenodigd bij een buurtfeest. De buurman riep ons al een paar keer want we moesten echt komen. Wij ons snel klaar maken: kleren die vies mogen worden aan, haren strak naar achteren en vaseline in onze wenkbrauwen. Toen we aankwamen werden we begroet met veel poeder en kwamen de buurmannen met een soort smeerspul aan wat op onze gezichten werd gesmeerd, in onze handen kregen we een borgoe gedrukt en kregen we allemaal lekker eten. Het was geweldig. Allemaal kinderen gooiden ons eronder en door de buurmannen werden we niet met rust gelaten. Lekker dansen op Surinaamse muziek en verwonderd zijn over de gastvrijheid van de buren. We kregen veel hapjes en toen we weg gingen kreeg ieder van ons een bord met roti mee voor thuis. Samen met drie andere stagiaires uit de buurt zijn we naar het onafhankelijkheidsplein gelopen. Onderweg zagen we nog niet zulke kleurrijke mensen als dat wij waren. We hadden natuurlijk ook al wat uurtjes in de kleuren door gebracht. Op het plein was het in het begin wat rustig maar op een gegeven moment steeds drukker. Daar hebben we gedanst, natuurlijk met poeder gegooid en probeerden nog wat jongens ons vies te maken. Maar wij laten niet over ons heen lopen. De volgende dag riep de buurman: ‘jullie zijn op de tv’. Bleek dat we op de Surinaamse tv waren terwijl we feest aan het vieren waren. Hoe leuk, jammer genoeg zelf nog niet gezien.

Al met al was het echt een super leuk feest. Dit feest maakt dat ik volgend jaar ook weer rond dit tijdstip hier heen zou willen gaan. Zo leuk was het.

Het schoonmaken was moeilijker dan het vies maken. Gloeiende, op de één of andere manier had ik roze smeer op mijn gezicht wat er bijna niet afwilde. Het zag er niet uit en nadat ik mijn haar al wel 10 keer heb gewassen is het toch nog echt op sommige plekken roze. De andere meiden houden me maar voor: jij was het mooist die avond met veel kleur dus dan moet je er nu maar onder leiden. J

Maandag zijn we naar Berg en Dal geweest, daar zijn we wezen canopyen en wezen kajakken. Het canopyen was heel gaaf om te doen. Er waren 10 platforms en de hoogste was 43 meter. Met een handschoen aan de ene had om te remmen en met de andere hand op je tuigje. Daar ging ik dan met volle vaart naar beneden. Op de één of andere manier ben ik niet zo goed in remmen en dat maakte het wel wat spannend. Het kajakken was in het tropisch regenwoud, daar hebben we een giftige slang, een rups waar je brandplekken van krijgt als hij je aanraakt en een kaaiman gezien. Het was een prachtige omgeving, echt gaaf om daar te kajakken.

Na deze twee activiteiten hebben we genoten van het strand en aardige mensen die daar werken.

Het land is nog steeds geweldig en het is nog steeds erg genieten. We leren steeds meer mensen kennen en doen daar regelmatig een drankje mee of we eten samen.We zeggen ook vaak tegen elkaar: ‘daar zit je dan met je goeie gedrag, je zou maar op de GH zitten’.

Ik ben blij dat ik deze kans genomen heb en de vele kakkerlakken die we de laatste dagen heb neem ik maar voor lief. Ook al dacht ik dat gisteren even niet toen er één in mijn bed lag. Daar kwam ik pas ’s ochtends achter. Niet echt fijn.

Ik hoorde dat het in Nederland ook al lekker weer wordt, fijn! Geniet er allemaal van.

Dochter van tante Corrie?

15 maart 2011

Het is alweer twee weken geleden dat ik heb geschreven. We hebben veel gedaan en gezien. Inmiddels mogen we legaal de laatste twee maanden nog in Suriname blijven. We moesten ons binnen een maand melden bij vreemdelingenpolitie. Claudia en ik krijgen bijna geen stempel omdat de ontzettend leuke en super opgewekte (ahum) dame niet goed had gekeken. Met mijn liefste stem en zoetste woorden heb ik haar op de goede tekst gewezen en nu hebben we allemaal een stempel. Wat een opluchting want na een maand Suriname had ik echt niet genoeg gezien. Drie maanden zijn al zo kort.

Havana Lounge is ontdekt. Daar wordt in een zaal tot 01.00 uur salsa gedanst. Hier kunnen ze het echt goed en na 01.00 uur komen alle Hollanders los op de dansvloer en wordt er ‘gewone’ muziek gedraaid.Het grappige is dat het per avond verschilt waar het gezellig is. Inmiddels weten we dat het donderdag Havana Lounge is, vrijdagavond La Caff en dan zaterdagavond naar Zsazsazsu moeten gaan. We komen dan steeds weer dezelfde Hollanders tegen en met een aantal hebben we al kennisgemaakt en zijn we uit eten geweest bij het Pannenkoeken en Poffertjeshuis, lekker Hollands. Erg gezellig. Er lopen hier zelfs nog Groningers rond, helemaal leuk.

Paramaribo Zoo hebben we een bezoek gebracht en het was leuk! Het was een kleine dierentuin met veel apen. Maar ook krokodillen, miereneter, struisvogel, zeeleeuw, tijger en jaguar. Ook was er een leuke speeltuin waarin we ons uitgeleefd hebben. Hier gaan we zeker nog een keer heen. Het is dichtbij en we betalen maar 3 SRD.

Zelfs in de bioscoop hanteren ze Surinaamse tijd. De film zou om 21.00 beginnen maar om 21.20 werd de reclame aangezet. Ik moest er erg om lachen want het is algemeen bekend dat Nederlanders de klok hebben en Surinamers de tijd. Het gaat hier allemaal relaxed, zelfs in de bioscoop. Hier was het ook dat ik voor het eerst kippenvel had. De airco stond zo koud dat Carlijn haar tas om haar armen deed om het een beetje warm te krijgen. Nadat mijn neus er bijna af vroor heb ik gevraagd of de airco zachter mocht en dat kon gelukkig. Dat scheelde weer wolkjes blazen.

Vorige week zijn we naar de centrale markt geweest. Dit is een hele grote markt waar ze beneden groente, fruit en vlees verkopen. De meest bijzonder vruchten hebben we gezien. Ook werden we verrast met een man die met een half dode koe over zijn schouder liep. Niet echt een smakelijk gezicht. De vissen die buiten lagen kregen zo af en toe een plens water over zich heen omdat ze al uren in de zon liggen. Boven waren veel kraampjes met kleding, plastic dingen en nog allemaal rommeltjes. Het voelde aan als iets typisch Surinaams om daar rond te lopen: kousenband die met bossen over de tafel liggen en opgestapelde mango’s.

Desi Bouterse is gespot. We waren op weg naar White Beach toen we langs het paleis liepen. Daar stonden soldaten met witte handschoenen netjes in een rij. Ook stonden er soldaten met muziekinstrumenten start klaar om een serenade uit te brengen en een klas met kinderen stond in hun uniform te wachten. Uiteindelijk zagen we op het balkon Desi Bouterse. Hij keek mijn kant op en ik twijfelde en seconde omdat ik niet perse naar hem hoef te zwaaien, toch was er iets in me dat ik mijn hand om hoog stak en zwaaide en warempel: hij zwaaide terug.We merken hier dat veel mensen geen hoge pet op hebben van Desi Bouterse, vooral de oudere generatie.

Vervolgens zijn we op weg gegaan naar White Beach met de bus. Het is zo leuk dat we nu de bussen hebben ontdekt want het ging helemaal goed naar White Beach. Er kunnen iets van 26 personen in zo’n busje. Naast de gewone banken kunnen er stoeltjes uitgeklapt worden waar mensen ook kunnen zitten. Wat wel betekent dat wanneer iemand achterin de bus eruit moet, dat iedereen die op de klapstoeltjes zit, moet gaan staan. De ene chauffeur knalt harder over de bulten dan de andere maar over het algemeen zitten we behoorlijk te hobbelen. De chauffeurs doen hier gewoon boodschappen onder werktijden. We kamen langs een supermarkt, de chauffeur stapt uit en haalt wat voor zichzelf. De mensen in de bus wachten wel en niemand levert commentaar, alles kan! In de bus werd me gevraag door een Surinaamse vrouw of we dochter van tante Corrie waren.. Nou ik niet in elk geval. White Beach is volgens mij het enige strand waar je kunt liggen en zwemmen. Het was alweer een beetje regenachtig wat betekende dat we niet konden zwemmen (want opdrogen lukt dan echt niet meer). Maar het was lekker om met m’n voeten in het water te lopen en om lekker een boek te lezen aan het water. Ik kreeg nog gezelschap van een meisje van vier jaar die hier op vakantie was. Heel schattig.

We hebben ontdekt hoe gemakkelijk het is om hier met de busjes te rijden. Ik vind het ontzettend leuk om te doen. De tarieven zijn hier belachelijk laag. Voor 0.85 SRD zijn we naar meerzorg geweest dat was ongeveer drie kwartier rijden. En dat voor die prijs. Vanuit Meerzorg hebben we een andere bus genomen naar Nieuw Amsterdam, daar hebben we het Fort Nieuw Amsterdam bezocht. Daar aangekomen was het prachtig weer maar binnen een kwartier begon het te hozen. Ons geluk kon niet meer op want we hadden al een week elke dag wel een regenbui gezien. We werden niet goed van die regen. Gelukkig was er een tentoonstelling binnen: Kind aan de ketting. Het ging over kinderslavernij. Heel indrukwekkend om filmpjes te horen waarop kinderen vertellen dat ze mishandeld werden en slaaf waren. Heel naar om te zien. We waren er van onder de indruk.Terug reis weer met de bus en het was heerlijk. Met het open raampje genieten van het mooie Suriname. Hoe verder je buiten de stad komt hoe mooier en hoe groener het wordt.

Zondag ben ik met Carlijn en Berdien naar een Berea gemeente geweest en hier zaten eindelijk veel meer Nederlandse stagiaires. Het was een leuke dienst en hier willen we wel vaker heen.

’s Avonds is ons buurjongetje Rushin geweest en heeft van Carlijn pannenkoeken bak les gegeven. Hij houdt van pannenkoeken maar als zijn moeder ze bakt kan ze er mensen wel mee vergiftigen. Dus hij kwam hier aan met pen en papier en heeft zijn best gedaan. Met z’n allen hebben we ze opgegeten en zijn pannenkoeken waren heerlijk.

Ik word helemaal gelukkig van het eten hier. Als we straat uit lopen zit Rita’s rotishop en die heeft heerlijke roti. Heerlijk om met je handen op te eten en de smaak is verrukkelijk. Daarnaast heeft ze ook lekker barara’s en bak ik hier thuis regelmatig bakabana. Inmiddels heb ik ook de heerlijke pinda sambal gevonden die ze er in de winkel altijd overheen doen. Al dat heerlijke eten ga ik zo missen van Suriname. Nu op en top van genieten en dan rond thuis komen J Heerlijk.

Ohw ja en dan ben ik bijna vergeten om nog iets te vertellen over het onderzoek. Fase 1 en 2 zijn goedgekeurd. We hebben de interviews ontworpen en nu moet school ze goed keuren. De tijd begint wel te dringen want 28 april moeten we toch echt onze bevindingen presenteren. We doen ons best en ondanks dat het soms lijkt alsof ik alleen maar leuke dingen doe, we werken ook aan het onderzoek.

Bigin fu waka, a no lo

1 maart 2011

De eerste maand is voorbij en het is enorm snel gegaan.

Ik ben al van het land gaan houden en het ‘no spang’ is heerlijk. Wat zal dat wennen worden als ik in mei weer terug kom. De post werkt in Suriname en het is zo leuk om hier kaartjes te ontvangen. Ik vind het ook erg leuk om alle reacties op m’n site te lezen, bedankt!

Hier kan het ook regenen, niet te geloven. Zelfs aan de prins Hendrikstraat was de straat ondergelopen en we hebben staan dweilen omdat het water bij ons naar binnen liep. We hebben flinke regenbuien mee gemaakt en we voelden ons opgesloten en verlangden naar ons eigen huis. Gelukkig konden we donderdag verhuizen ook de regen is verdwenen. Gelukkig is de regen ook voorbij. Zo af en toe lijkt het hier wel 40 graden. Nadat ik al heb lopen verkondigen op hyves blijkt dat het hier toch wel vaak bij de 35 graden blijft steken. Maar dat neemt niet weg dat het als 40 graden voelt.

Ons eigen huis, dat betekent dat we weer op palen wonen en wat een heerlijkheid: een stuk minder insecten. Ik heb een nieuwe klamboe zonder gaten en dat scheelt een hele hoop muggenbulten.

Met het onderzoek zijn we druk bezig maar het blijft als nog niet mijn favoriete bezigheid. Laat mij maar lekker genieten van het land en leuke dingen doen.

We hebben de afgelopen dagen kennis gemaakt met de Mr. Huberstichting en de Bufaz (bureau voor familierechtelijke zaken => lijkt op de raad van de kinderbescherming) Ik vind het erg interessant om te zien op welke manier de voogdijzorg werkt in Paramaribo. De mensen die we tot nu hebben gesproken praten met veel passie over hun werken. Maar de werkdruk is hier hoog in Suriname. De voogdijinstellingen hebben het financieel niet breed en zijn aan het puzzelen hoe ze de zorg nu het beste kunnen verlenen aan de kinderen en jongeren die dit het hardst nodig hebben. Op zo’n moment zie ik wel dat Nederland zich gelukkig mag prijzen met subsidies die verleend worden.

Het weer was zo heerlijk dat we het zwembad in gedoken zijn. De verkoeling was zo lekker. Want het was zo’n dag waarop het wel 40 graden leek en er geen wolk te bekennen was. Ingesmeerd met factor 30 (in de hoop dat dit genoeg was) zijn we naar het zwembad twee minuten verderop gelopen. Daar bleken we de enige zwemmers te zijn en we hebben genoten van de koelte onder de palmbomen. Op zo’n moment is het heerlijk om te bedenken dat ik ook in het koude Nederland had kunnen zitten. Ik ben aan het onthaasten en het voelt goed.

Ik heb al wat foto’s op mijn site gezet van de dolfijnen, die waren niet echt goed vast te leggen. Maar in het echt heb ik er ongelofelijk veel gezien en het was ongelofelijk gaaf. We zijn met een gids de Surinaamse rivier op gegaan, toen we in de buurt kwamen van de netten waarin vissen gevangen worden, zagen we erg veel dolfijnen. Ik wist soms niet welke kant ik op moest kijken. We hebben drie uur gevaren en lekker genoten op de punt van de boot van de wind in mijn haren en de mooie natuur. Wat een heerlijkheid!

25 februari was het de dag van de Revolutie. Dit wordt normaal gesproken wel gevierd in Suriname. Maar dit jaar was men (volgens de taxichauffeur) niet zo in de stemming. Sinds kort is het een feestdag, ingesteld door Bouterse. De december moorden hebben veel invloed gehad op de manier waarop er nu tegen Bouterse wordt aangekeken. De moorden hebben als gevolg dat Nederland de samenwerking met Suriname heeft stop gezet waardoor het met de economie slechter is gegaan.

Aan de waterkant waren wat kraampjes en ik ben een bekende uit Nederland tegen gekomen: Hennie Huisman. Zo grappig om hier een Bnn'er tegen te komen. Berdien heeft heel dapper gevraagd of we met hem op de foto mochten en dat was geen probleem. Wij helemaal happy J

’s Avonds zijn we Paramaribo in geweest. We zijn begonnen bij ’t Vat daarna nog drankje gedaan bij Zanzi bar en La Caff om vervolgens te eindigen bij Touché, een discotheek. Officieel mocht ik niet met slippers naar binnen maar gelukkig knepen ze een oogje dicht. Ook hier was weer airco wat best heel lekker is. Hier heb ik mijn danskunsten weer vertoond met de salsa en het ging nu al iets beter. Misschien wordt het toch nog wat met dat ritme gevoel van mij.

Zaterdag hebben we gewinkeld, we hebben uren doorgebracht in een mega grote slipper winkel. Helaas gaan de meeste slippers niet verder dan maat 40. Ik heb toch wel echte Hollandse GROTE voeten. Gelukkig was er nog een paar groter dan maat 40 die ook nog eens geweldig leuk waren. Ik ook weer gelukkig en ik heb al helemaal zin in ons volgende bezoek aan deze winkel.

’s Avonds bracht Malti een hapje: Barra. Ik heb het recept opgezocht op internet zodat ik misschien uit kan leggen wat het is, maar tja daar zitten ingrediënten in waar ik nog nooit van gehoord heb. Maar het was wel ontzettend lekker.Ik heb al een aantal keren geprobeerd om bakabana te maken en het lukt al aardig goed. Zo lekker als dat je ze bij de waterkant kunt kopen lukt natuurlijk nog niet helemaal.

Carlijn en ik zijn zondagochtend naar het Christ Worship Centre geweest. Ook hier was het weer een lange dienst, deze keer waren we 2,5 uur binnen. Het was bijzonder, bijzonder in de zin van verbasend. Er werd erg veel en hard geschreeuwd. Dit geluid was hard en indringend. De preek was mooi en we waren zeer welkom in deze kerk. We werden ook hier weer speciaal begroet en er werd gevraagd of we echt wel Jezus hadden aanvaard. Ze wilden nog graag dat we een getuigenis gingen afleggen maar daar voelden we ons niet echt toe geroepen. Weer een ervaring rijker maar het is niet een gemeente waar ik me thuis voel. Hier vind je in elke straat wel een kerk dus we hebben veel keus.

De eerste maand is voorbij en nu besef ik me dat de tijd gaat vliegen en nu ook al vliegt. Als ik er voor kon kiezen zou ik het ook niet erg vinden om een half jaar hier te blijven. Ik wil nog zoveel zien en doen en tegelijkertijd kan dat niet altijd want we zitten met ons onderzoek. Soms zou ik willen dat ik alle indrukken, geuren, beelden en belevenissen zo op zou kunnen schrijven zodat jullie er ook een stukje van mee krijgen. Maar het is soms niet in woorden te vangen. Dingen die voor mij normaal worden zoals de manden op palen waarin de afval verzameld wordt zodat de honden er niet bij kunnen. Of de honden die ’s nachts blijven blaffen, de vogeltjes die in hun kooi uitgelaten worden zodat ze op zondag (tijdens een wedstrijd die om 06.00 uur wordt gehouden) en alle andere dingen die me soms niet eens meer opvallen. Wat een bijzonder land en wat een bijzondere ervaring.

Ik hoop dat het in Nederland ook goed gaat. Geniet van de lente want zo kennen ze die hier niet!