Wat een bijzondere week hebben we achter de rug.

Na veel gestress en heel hard te hebben gewerkt aan ons onderzoek, krijgen we twee dagen voor onze presentatie een mailtje van onze opdrachtgever. Ze had ons geprobeerd te bellen maar op dat moment zaten we bij een kindertehuis. Uiteindelijk is het zo dat we geen overeenstemming hebben kunnen vinden met onze opdrachtgever, ze kan en wil niet aanwezig zijn bij onze presentatie. Dat was echt even schrikken. Na haar meerdere malen geprobeerd te bellen, kregen we geen contact en hebben we in overleg met school de presentatie afgeblazen.Gelukkig hadden we de locatie niet nog niet betaald, maar het was wel even flink balen. We waren er klaar voor en wij vonden dat we echt wel een goede boodschap hadden. Tja, en daar zit je dan, iedereen af te bellen, de Minister van Jeugdzaken was van plan om langs te komen maar kon helaas niet en daarom werd de onderdirecteur gestuurd. Dat is niet zomaar iets en het was ook vervelend om hun af te bellen omdat ze enthousiast klonken en wilden komen.Tja, en daar zit je dan met je goeie gedrag, geen presentatie en een opdrachtgever die niet achter je stuk staat. Een docent van school is hier een week in Suriname en die heeft een gesprek gehad met onze opdrachtgever. Daarna zijn we met hem en een jongen die hier vorig jaar ook zijn afstudeeronderzoek heeft gedaan, bij Blauwgrond wezen eten. Onder het genot van een heerlijk bord Pitjiil, langs lopende straathonden en een warme lucht hebben we alles besproken. Vanaf het begin zijn er al wat onduidelijkheden geweest tussen school en onze opdrachtgever en daarover is niet duidelijk gecommuniceerd. Erg jammer voor ons en zo hebben we een verkeerde start gehad.

Maar ondanks het feit dat we nu onze presentatie in Nederland moeten geven, genieten we hard van het land en stukje bij beetje nemen we afscheid van bepaalde dingen. Afscheid klinkt gek maar we doen nu al dingen voor de laatste keer. Ik beleef het allemaal heel bewust omdat ik weet dat ik het ga missen. Als ik in Nederland kom zal ik weer veel verplichtingen hebben, onder tijdsdruk staan omdat ik mijn studie hoop af te ronden en tijdsdruk ken ik hier maar weinig. We doen veel leuke dingen gewoon omdat het kan en ik niet zoveel hoef.

Heerlijk met Carlijn en Berdien genoten van de sfeer van Zus & Zo. Lekker nonchalant gekleed, ingesmeerd met muggenmelk om vervolgens genieten van de heerlijke sapjes van Surinaamse vruchten! Wat kan het leven dan lekker zijn. Totaal ontspannen weer naar huis, geen kakkerlak meer te bekennen, een koude douche nemen en lekker je bed in te duiken. Om 8 uur wordt het toch wel heel warm ’s ochtends dus niet te laat uit bed om de dag weer lekker in te gaan. Bedenken of het vandaag zo warm is dat we misschien nog even gaan zwemmen, gewoon omdat het zwembad een straat achter ons zit. Hopen dat Mirjam en Jenny er ook zitten want die horen gewoon al helemaal bij Suriname.

Volgens mij is het best bijzonder dat we blank zijn. Afgelopen week mochten we lunchen bij onze Braziliaanse overburen. Tussen de middag liepen we bij hun naar binnen. Wij zaten daar met z’n 4en te eten en de hele familie keek toe. De jongste kinderen konden Nederlands en hielpen hun moeder om haar verhaal te vertalen. Na het typisch Braziliaans eten moesten we met iedereen op de foto. Met de kinderen, de moeder, en een neef. Een paar dagen later zien we de buurman een schildpad met veel geweld dood maken, erop in hakken om vervolgens (denken wij) op te eten. Zo ontzettend naar om te zien hoe een man zo kan inhakken op een schildpad wat in mijn ogen echt een onschuldig beest is.

Dat van die foto’s hebben we al eerder mee gemaakt. We waren een dagje naar Nieuw Amsterdam. Toen kwamen er een paar buitenlanders er aan en die vroegen of ze met ons op de foto mochten.Tijdens het Holi Phagwa feest maakten mensen ook foto’s van ons, een stel blonde dames met allemaal kleuren, erg leuk om te zien natuurlijk.

Ik ben benieuwd hoe ik het in Nederland ga vinden en ik hoop dat ik weer mijn draai kan vinden. Dit wat ik allemaal in Suriname gedaan heb, pakken ze niet meer van me af.Er zijn duizenden foto’s gemaakt dankzij Carlijn, Claudia en Berdien en daar ben ik ze dankbaar voor. Ik vergeet de foto’s gewoon, dan ga ik op in een moment en ik kan denk ik toch geen twee dingen tegelijk: en genieten en foto’s maken.Maar de foto’s zal ik nog vaak terug kijken en denken, ohw ja zo was het in Suriname. Wat een leven en wat een mooie tijd hebben we die drie maanden gehad.

Drie maanden met leuke en lieve meiden in een huis wonen en de meeste gekke dingen doen. Veel lol hebben maar ook serieuze gesprekken. Genieten van het zitten op onze veranda en het balkon.Al aan het bedenken wanneer we iemand voor het laatst zien en dan maar alvast afscheid nemen.Want wie weet of en wanneer ik hier weer terug kom. Nu denk ik dat ik het graag zou willen, maar er zijn ook nog genoeg andere landen die nog bezocht kunnen worden.

Koninginnenacht wordt hier niet de nacht voor Koninginnedag gevierd, maar de nacht erop. Samen met Mirjam, Jenny, Cindy, Claudia, Carlijn en Berdien zijn we eerst begonnen bij ’t Vat. Maar dit feestje was wel erg rustig. Bijna de hele dansvloer voor ons zelf en ondanks dat was het voor even wel gezellig. Maar bij Zus & Zo werd het groots gevierd met een dj. Later op de avond op een partybus richting Touche waar we verder feest gevierd hebben.Erg leuk om zoveel mensen in het oranje te zien en iedereen zingt gezellig mee op Hollandse meezing nummers maar ook de Surinaamse hits zingen wij al heel hard mee. Maandag of dinsdag gaan we nog langs de muziekwinkel om te zorgen dat we alle typische nummers van hier op een cd krijgen. Dat als ik ze in Nederland luister, ik met weemoed maar ook met veel plezier kan terug denken aan deze geweldige afgelopen drie maanden.We plannen nu nog de laatste dingen, kopen nog wat souvenirs voor het geval we nog wat ruimte over hebben in onze koffers. Want 23 kilo zit ik in elk geval zo aan. Met zoveel broertjes is het lastig om wat te kopen want ik kom hier de meest leuke dingen tegen voor het geval ik zusjes zou hebben.Ik hoor net dat het 12 graden is in Nederland en dat zal ontzettend wennen worden. Minsten 20 graden kouder dan hier en de afgelopen dagen was het hier wel rond de 36 graden.

Ik had verwacht dat mensen die in Suriname wonen wel gewend zijn aan de warmte hier. Maar ik hoor en zie vaak genoeg mensen die het nog steeds erg warm hebben. Dus zo gek is het nog niet dat ik na drie maanden nog wel eens zwetend van mijn fiets af stap. Straks over een paar dagen zal ik gewoon weer rechts moeten fietsen en als ik oversteek moet ik goed kijken aan welke kant de auto’s straks langs zullen komen. Als een auto toetert kan dat uit frustratie zijn, maar hier is het vaak een vriendelijk teken en ik weet wanneer ze me voor laten gaan want dan knipperen ze met hun lichten.

Straks zal ik een tas mee moeten nemen naar de supermarkt, want dan wordt het niet meer voor me ingepakt in een tasje.Zo kan ik nog wel even door gaan maar dat wil ik niet. Dat maakt het afscheid zwaarmoedig terwijl ik nog zo wil genieten van alles hier.